آنکه مشک می افشاند و پراکنده می کند. (ناظم الاطباء). فشانندۀ مشک و عطرآگین سازنده. خوشبوی. معطر: در مجلس عشرت ز لطیفی و ظریفی خورشید شکرپاش و مه مشک فشان اوست. سنائی (دیوان چ مدرس رضوی ص 771). مشک بید از درخت عود نشان گاه کافور و گاه مشک فشان. نظامی. آمد آن ماه آفتاب نشان در بر افکنده زلف مشک فشان. نظامی. نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد. حافظ. - مشک فشان از فقاع، کنایه از شخصی است که در وقت حرف زدن بوی خوش از دهانش برآید. (برهان) (از ناظم الاطباء). شخصی که در حرف زدن بوی خوش از دهانش آید. (انجمن آرا پیرایش دوم). - ، کسی که خلق خوش داشته باشد. (انجمن آراپیرایش دوم). رجوع به ترکیب ’مشک فروش از قفا’ شود. ، مشک نقاب. از اسماءمعشوق است. (آنندراج). و رجوع به مشک نقاب شود
