مستو. برابر و هموار. (غیاث) (آنندراج). یکسان. مساوی: وفا و همت و آزادگی و دولت و دین نکوی و عالی و محمود و مستوی و قوی. منوچهری. همه اندرصورت مردمی مستوی اند. (شرح قصیدۀ ابوهیثم ص 4). - مستوی الاجزاء، که اجزاء آن برابر باشد. - مستوی الخلقه، معتدل در اعضای تن. - مستوی القامه، راست بالا. ، راست. مستقیم: لیک گر در غیب گردی مستوی مالک دارین وشحنه خود توئی. مولوی (مثنوی). پس روشن شد که نفس نجنبد نه مستوی و نه مستدیر. (مصنفات باباافضل ج 2 ص 397). - ترتیب مستوی، در اصطلاح ریاضی نوشتن اعداد است به صورت 123 و آن ترتیب صوری اعداد است. مقابل ترتیب معکوس که 321 باشد. - خط مستوی، خط راست: تا حرف بی نقط بود و حرف بانقط تا خط مستوی بود و خط منحنی. منوچهری. - مستوی داشتن، به راست و آخته داشتن: عدل بازوی شه قوی دارد قامت ملک مستوی دارد. سنائی. ، کامل. به کمال رسیده: گفت آخر آن مسیحانه توئی که شود کور و کر از تو مستوی. مولوی (مثنوی). - عمر مستوی، کنایه از عمر طبیعی و کامل: و این نباشد بعد عمری مستوی که به ناکام از جهان بیرون روی. مولوی (مثنوی). ، مستقرشونده و قرارگیرنده و جایگزین شونده. (از اقرب الموارد). رجوع به استواء شود. استوار. برقرار: چارعنصر چار استون قویست که بر ایشان سقف دنیا مستویست. مولوی (مثنوی). ، قسمی از اقسام سه گانه قلم: و این آلت (یعنی قلم) که یاد کرده آید، سه گونه نهاده اند... و دیگر مستوی و آن خط کز آن قلم آید آن را عسجدی خوانند یعنی خط زرین. (نوروزنامه)
