جیلانی، ابن ابی صالح موسی بن عبدالله بن یحیی الجیلانی ملقب به محیی الدین. مولد و مدفن وی بغداد است. امام سلسلۀ قادریه و صوفیه است که اغلب در بلاد هند و ممالک عثمانی و بلاد اسلامی مذهبش رواج دارد. بگفتۀ قاموس الاعلام و طبقات شعرانی نسبت او به حضرت حسن مجتبی (ع) میرسد. وی از بزرگان صوفیه و مشایخ طریقت و مؤسس مذهب قادریه است. او ابتدا نزد ابوزکریای تبریزی علوم عربیت را فراگرفت. فقه و اصول را نیز در بغداد آموخت. سپس به وعظ و تدریس پرداخت و شهرتی پیدا کرد. در زمان تحصیل از دسترنج خود ارتزاق میکرد. فتاوی او موافق هر دو مذهب شافعی و حنبلی است. در فقه و تصوف تألیفاتی دارد از جمله: بشائر الخیرات. دیوان اشعار. الغنیه الطالبی. طریق الحق. الفتح الربانی و الفیض الرحمانی. فتوح الغیب. الفیوضات الربانیه. ملفوظات قادریه. ملفوظات گیلانی و جز آن. وی به سال 470 یا 490 متولد و به سال 560 یا 561 هجری قمری به بغداد درگذشت. (ازروضات الجنات ص 432) (از ریحانه الادب ج 3 ص 494)
