محمد بن عبدالرحمن بن محمد، شمس الدین سخاوی (831- 902 هجری قمری). مورخ و عالم به حدیث و تفسیر و ادب، و از سخا (از قراء) مصر است و در قاهره متولد شد و بمکه در گذشت. در شهرها مدتی دراز بسیاحت پرداخت و در حدود دویست کتاب تصنیف کرد، مشهورترین آنها عبارتند: الضوء اللامع فی اعیان القرن التاسع در حدود شش هزار صفحه است و شرح حال خود را در آن در بیست و سه صفحه نوشته است. سفر السعاده. التبرا لمسبوک ذیل تاریخ المقریزی که قسمتی از آن طبع شده. الذیل علی دول الاسلام للذهبی. الشافی من الالم فی وفیات الامم در قرن هشتم و نهم. تاریخ المدینتین. تاریخ المحیط طبقات المالکیه. تلخیص تاریخ الیمن. الذیل علی طبقات القراء لابن حجر. الاعلان بالتوبیخ لمن ذم اهل التواریخ. تلخیص طبقات القراء. الرحله الاسکندریه. الرحله الحلبیه. الرحله المکیه. الغایه فی شرح الهدایه. عمده القاری و السامع در حدیث. المقاصد الحسنه. تحفه الاحباب در مزارات و تراجم، و غیرذلک. (الاعلام زرکلی ج 3 ص 916). و رجوع به نور السافر ص 16 و معجم المطبوعات شود
