محمد بن ابراهیم (285- 381 هجری قمری) مکنی به ابی بکر است، وی را گاه نسبت به یکی از اجدادش زاذان بن المقری زاذانی و گاه نیز عاصمی (منسوب به عاصم بن زاذان یکی دیگر از اجدادش میخوانند. وی در اصفهان میزیسته و از حافظ نیشابوری حدیث بسیار فرا گرفته است. به شام و حجاز و مصر مسافرت کرده و در مکه فضل بن محمد جلدی در بغداد ابوبکر محمد بن سلیمان باغندی، در اهواز عبدان بن احمد جوالیقی، در مصر محمد بن زبان بن حبیب، در موصل احمد بن علی تمیمی، در شام اصحاب هشام بن عمار دمشقی و دیگر علمای این طبقه را ملاقات کرده است. آخرین کسی که از وی نقل حدیث کرده محمد بن علی بن هرمزد اصفهانی مکنی به ابی مسلم است. (از انساب سمعانی). تألیفات وی: الفوائد المعجم الکبیر در حدیث (8 جزء در یک مجلد). کتاب اربعین حدیث (مسند ابی حنیفه). (الاعلام زرکلی). و رجوع به زاذان بن مقری شود
