محمد بن عبدالکریم بن فضل مکنی به ابوسعید بابویه، حکیم خاقانی او را مدح کرده است. رضا قلیخان او را عارف و محققی واقف و حکیمی با ایمان و شاعری با ایقان شمرده و نوشته: وی والد امام الدین رافعی بوده و قطعۀ زیر را بوی نسبت داده است: طلب کردن علم از آن است فرض که بی علم کس را بحق راه نیست کسی ننگ دارد ز آموختن که از ننگ نادانی آگاه نیست. ولی بعضی آن را به پسرش نسبت دهند. (ازریاض العارفین ص 195). آذر در آتشکده و نیز سامی در قاموس الاعلام ترکی علاوه بر قطعۀ فوق بیت زیر را نیز از وی نقل کرده اند: وصل شد و هجر ماند حیف که در باغ عشق خار بپیری رسید گل بجوانی بمرد. در صورتیکه این بیت جزء چهار بیت از غزلی است که علیشیر نوایی و هدایت بنام پسرش امام الدین ضبط کرده اند. رجوع به آتشکدۀ آذر چ بمبئی ص 225، مجالس النفائس ص 321، مجمع الفصحاء ج 1 ص 221 و ریحانه الادب ج 2 و رافعی قزوینی (عبدالکریم...) در همین لغت نامه شود
