ملامحشری خوانساری. به گفتۀ نصرآبادی در تذکره، مردی درویش و تهیدست اما زنده دل و شوخ طبع بوده و بهنگام تألیف تذکره حدود نود سال داشته است و بنابراین از شاعران اوایل دورۀ صفویۀ است. از اوست: روزی که آسمان به کسی کینه ور نبود دانش نبود و فضل نبود و هنر نبود روزی که قدر بیخردان می فروخت بخت شایستگی به کشور شاهان سمر نبود. و نیز از اوست: پیر چون گشتی مشو غمگین ز وضع روزگار میوه رنگین تر شود هر چند می ماند به بار. سینه کندم ز غمش کوه به فریاد آمد بیستون ناله برآورد که فرهاد آمد. (تذکرۀ نصرآبادی ص 319)
