مأذون در لغت نامه دهخدا به چه معنا است؟

Q: منبع معنی مأذون چیست؟

منبع: لغت نامه دهخدا

Question

Accepted Answer

مأذون در لغت نامه دهخدا: اجازت و دستوری داده شده کسی را در چیزی. (منتهی الارب). دستوری داده شده و مباح و رخصت داده شده. (ناظم الاطباء). اذن داده شده. اجازت داده شده. (آنندراج). دستوری یافته. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :، به نفخ صور شود مطرب فنا موسوم، به رقص و ضرب و به ایقاع کوهها مأذون.، جمال الدین عبدالرزاق.، باده می بایستشان در نظم و حال، بادۀ آن وقت مأذون و حلال.، مولوی.،، اذن دخول یا خروج داده شده، مجاز و آزاد، مرخص. (ناظم الاطباء)، بنده ای که مولی به او اذن سوداگری داده. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)، یکی از مراتب و مناصب دعات اسماعیلیه است و آن رتبتی دون داعی است. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). یکی از مراتب روحانی اسماعیلیه و آن پایین تر از داعی و بالاتر از مستجیب است. ج، مأذونین. (فرهنگ فارسی معین) :، چنان چون دوست داری تو خداوندان دانش را، ندارد هیچ شاعی دوست مر داعی و مأذون را.، قطران (از حاشیۀ دیوان عثمان مختاری چ همائی ص 4).، فضل سخن کی شناسد آنکه نداند، فضل اساس و امام و حجت و مأذون.، ناصرخسرو.، حجت و برهان مجوی جز که زحجت، چون عدوی حجتی وداعی و مأذون.، ناصرخسرو.، مردم شوی به علم چو مأذون کو، داعی شود به علم زمأذونی.، ناصرخسرو.، این علم را قرارگه و گشتن، اندر بنان حجت و مأذون است.، ناصرخسرو.، از رسول و وحی و امام و حجت و داعی و مأذون و مستجیب. (جامعالحکمتین)