میرزا عبداللطیف. او از فضلا و ادبای معاصرین بوده و در سلک دبیران حضرت نایب السلطنه عباس میرزای قاجار انسلاک و انعقاد داشته به لطایف سخن و هزل و رؤیای محصوله (؟) معروف: آنکه گفته لطیف ملعون را بهر ایذاش اهتمام کنم به خدا گفته ناسزا و سزاست که زنش را بدو حرام کنم باﷲ از فتنه بگذر و بگذار تا من این تیغ در نیام کنم قافیه از چهل فزون دارم همه بر نامت اختتام کنم. (مجمع الفصحاء ج 2 ص 430) از شعرای اصفهان است در عهد محمدشاه. به هندوستان رفت و در دهلی متوطن شد. این بیت او راست: به عزم گریه نشستم به رهگذار کسی که بر رهش ننشیند دگر غبار کسی. (قاموس الاعلام ترکی)
