خواهرزادۀ سلطان میرزا بایقرا، پادشاه زاده ای خوش خلق بود و طبع خوب و ادراک بلند و ذهن شوخ و حافظه ای قوی داشت و به اکثر علوم به مطالعۀ خود وقوف یافت، درشعر و معما نیک بود و باوجود این فضایل به فقر و نامرادی مایل شد، و به زیارت مکه مشرف گشت، از اوست: عمری به صلاح می ستودم خود را در شیوۀ زهد می نمودم خود را چون عشق آمد کدام زهد و چه صلاح المنهللّه آزمودم خود را، (از مجالس النفایس ص 38 و 127 و 315)، وی به سال 988 هجری قمری به مرض حصبه درگذشت، (حبیب السیر چ خیام ج 4 ص 176)، رجوع به همین مأخذ شود
