آلکالوئیدی است که نخستین بار در سال 1884 میلادی توسط هوده به حالت تبلور از انساج گیاه گل حضرتی به دست آمده است و فرمولش N6 H25 C23 می باشد. این ماده به مقدار کم در آب حل می شود، ولی به مقدار زیاد در الکل و بنزن محلول است. مادۀ مذکور را می توان مانند پیاز و دانۀ گل حضرتی به عنوان ضد نقرس به کار برد، ولی چون سمیتش زیاد است استعمالش خطرناک می باشد وبه مقدار نیم میلی گرم در هر دفعه و حداکثر 25 میلی گرم در 24 ساعت مصرف می شود. (از فرهنگ فارسی معین)
