میرزا محمدباقر. اصلش از خاوران و از مردم راز و قوش خانه خبوشان بود. در آغاز جوانی به تهران آمد و به کسب علم و ادب پرداخت ودر علوم ریاضی و طبیعی نیز مقامی یافت. محمدحسین خان قاجار مروزی و سایر رجال دربار فتحعلی شاه را در حق او عنایتی بود. وی در هفتادسالگی به سال 1272 هجری قمری درگذشت. دیوانش جمع نگردیده است. از قصاید اوست: شب دوشین به هجر روی دلبر نهادم سر به زانو دیده بر در ز شور آن نگار پرنیان پوش ز خار و خاره ام بالین و بستر... (از مجمع الفصحاء ج 2 صص 426-427). و رجوع به همان مأخذ شود
