ابن فضل بن احمد بن محمد بن احمد بن ابوالعباس صاعدی فراوی نیسابوری، ملقب به کمال الدین و مکنی به ابوعبدالله. محدث فقیه و مناظر و واعظ بود در مجلس درس امام الحرمین جوینی حاضر می شد. پس از سفر به مکه و مدینه و بغداد و افاضه در این شهر مجدداً به نیسابور بازگشت و به تدریس در مدرسه ناصحیه و امامت مسجد مطرز مشغول شد. فراوی از بسیاری از دانشمندان حدیث شنید و به روایت چندین کتاب ازتألیفات حافظ بیهقی منفرد بود و درباره او گویند ’الفراوی’، ’الف راوی’. ولادت وی در سال 442 یا 441 هجری قمری در نیشابور و وفات او به سال 530 بوده است
