جمع واژۀ کلب، یعنی سگ. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (ترجمان القرآن) (غیاث). و فی المثل، الکلاب اوالکراب علی البقر، یعنی بگذار سگ را بر گاودشتی. مراد آن است که هرکس را بکار خودش رها کن. (منتهی الارب) : همچو گرگان ربودنت پیشه ست نسبتی داری از کلاب و ذئاب. ناصرخسرو. تا ناصبیان راه خلاف تو گرفتند هستند دوان همچو کلاب از پی هرفس. ناصرخسرو. چون نبینی که می بدرندت طمع و حرص و خوی بد چو کلاب. ناصرخسرو. اگر به دست خسانم چه شد، نه شیران را پس از گرفتن، همخانه با کلاب کنند؟ مسعودسعد. نازنده همچویوز و شکم بنده همچو خرس درنده همچو گرگ و رباینده چون کلاب. مسعودسعد (دیوان چ رشید یاسمی ص 41). شایستۀ گلاب نباشد سر کلاب. ادیب صابر. آهوی صحرای گردون راچه بیم است از کلاب یوسف مصرسعادت را چه باک است از ذئاب. سلمان ساوجی کلاب نرد، مهره های آن. (یادداشت بخط مؤلف) : و یجلب من کشمیر...فیها اوان و اقداح و تماثیل الشطرنج و کلاب النرد. (الجماهر بیرونی یادداشت ایضاً). رسم در پیاده های شطرنج این است که شش گوش تراشیده باشد و در کلاب نرد گردتراشیده است. (از الجماهر بیرونی یادداشت ایضاً)
