نام ولایتی است. (برهان) (آنندراج). نام سرزمینی است. (فهرست ولف). در شاهنامه کرگساران و مازندران مرادف آمده است و البته مراد از مازندران، سرزمین ساحلی دریای خزر نیست: یکی از طوایف مارد یا مازندرانی معروف به کرگ بوده و کرگسار بمعنی کرگ صفت است، شاید این قوم بیشتر درنده خویی داشته اند از این جهت به این اسم موسوم شده اند. بعضی گمان کرده اند کرگساران نام ناحیه ای بوده در مازندران، فرضاً این مطلب حقیقت داشته باشد قوم اسم خود را به جایگاه خویش داده است و در بعضی ازاشعار فردوسی مثل این است که تصریح نماید به اینکه کرگساران اسم طایفه ای بوده است. (التدوین). جزء اول این کلمه از کرگ مخفف کرگدن است و صورتی از گرگ بمعنی ذئب، چنانکه ولف پنداشته نیست. (یادداشت مؤلف از حاشیۀ فهرست ولف کتابخانه لغت نامه ذیل کرگسار). معنی ترکیبی آن کرگ مانند، یا سری چون سر کرگدن است. (انجمن آرای ناصری) (از لغت شاهنامه ص 218) : چو نزدیکی کرگساران رسید یکایک ز دورش سپهبد بدید. فردوسی. سوی کرگساران سوی باختر درفش خجسته برافراخت سر. فردوسی. همه کرگساران و مازندران بتو راست کردم به گرز گران. فردوسی. پس از کرگساران مازندران وز آن نره دیوان جنگ آوران. فردوسی. ز مازندران هدیه این ساختی هم از کرگساران بدین تاختی. فردوسی. ، نام پهلوانی تورانی که بهمن بن اسفندیار او را دستگیر کرد و او بهمن را فریب داده از راه هفت خوان که بی آب و علف بود به رویینه دژ بردو بهمن در غضب شده او را بقتل آورد. (برهان) (آنندراج) : ز گفتار او تیز شد کرگسار بیامد به پیش صف کارزار. فردوسی. از تن روئین شیرانداز او بر کرگ و پیل آن رسد کز تیغ روئین تن بجان کرگسار. شهاب الدین (از انجمن آرا)
