کافی ظفر همدانی از شاعران بزرگ ایران در عهد سلجوقیان است. عوفی نام او را در شمار شاعران آل سلجوق در عراق آورده و وی را از معاصران ملکشاه دانسته است اگرچه این ملکشاه را که کافی ظفر معاصر او بود ملکشاه بن آلب ارسلان (465-485) دانسته اند لیکن دلیلی در دست نیست که نتوانیم او را معین الدین ملکشاه بن محمود بن محمد بن ملکشاه (547-548) بدانیم و سبک کلام او هم که سبک پختۀ شاعران عراق در قرن ششم است تا حدی ما را بر آن میدارد که به حدس ثانوی متوجه باشیم. عوفی و هدایت اشعار اندک از او نقل کرده اند لیکن همان مایه شعر بر علو پایۀ او در سخنوری شاهدی صادق و بر لطافت طبع اودلیلی روشن است و از آنجمله این ابیات نقل میشود: هنری باش و هرچه خواهی کن نه بزرگی بمادر و پدر است نافۀ مشک را ببین به مثل کاین قیاس بدیع معتبر است. # من نصیب عیش دوش از عمر خود برداشتم کز سمن بالین و از شمشاد بستر داشتم ماه و مشک و نرگس و گلنار و سرو و سیم و گل تا بهنگام سحرهر هفت در بر داشتم. بتاریخ ادبیات ایران تألیف دکتر صفا ج 2 ص 598 مراجعه شود
