میرزا کاظم اصفهانی، ولد حاجی میرزا علی از اهالی اصفهان و از معتبرین تجار است. حقاکه مشارالیه تاجر کالای قابلی است و بنکدار اهلیت و آدمیت است. از خوبیهای ذات و پاکیزگی صفات توفیق ترک دنیا یافته مدتی است که در مشهد مقدس سکنی گرفته مدارش به کتابت و مذاکرۀ احادیث و ادعیه و عبادت است. غرض که دولتمند دارین است و در فنون کمالات ربطی عظیم دارد چنانچه شکسته را درست مینویسد و در ترتیت نظم و نثر رطب اللسان و عذب البیان است و شعرش این است: قطعه راوی این حدیث عبرت بخش که بود بهترین صفات کمال کرده نقل از علی شه مردان که بود مظهر جمال و جلال کابروی تو جمع منجمد است میگدازد بوقت عرض سؤال قدر این گوهر گرامی را بشناس و بدان بوقت مقال که برای چه چیز و پیش چه کس بهر چه مطلب و کدام خیال آب گردانی از خوی خجلت بر در ناکسی کنی پامال. (تذکرۀ نصرآبادی ص 128)
