محمد بن حسن بن محمد بن علی بن حمدون کاتب بغدادی که کنیه اش ابوالمعالی و لقبش کافی الکفاه است. از فضلاء و ادبا بوده و کتاب تذکرۀ او که در اشعار و نوادر و تاریخ و ادبیات است مشهور و دررشتۀ خود بی نظیر و در روز سه شنبۀ یازدهم ذی القعده پانصد و شصت و دو یا هفت از هجرت (562 یا 567 ه. ق) در بغداد در زمان مستنجد بالله سی و دومین خلیفۀ عباسی (555- 556 ه. ق) که بجهت بعضی از محتویات کتاب مذکورش زندانی بوده درگذشته و در مقابر قریش مدفون گردید و خانواده اش هم در فضل و ریاست مشهور و کتاب مذکور او را گاهی تذکرۀ حمدونیه گفته و گاهی تذکرهالادب نامیده و گاهی تذکرۀ ابن حمدون خوانده اند. (از ریحانه الادب ج 3 ص 331 و ج 1 ص 182). و نیز رجوع شود به ابن خلکان ج 2 ص 96 و الذریعه ج 4 ص 26 محمد بن ابی یعقوب اسحاق الندیم معروف به ابن الندیم. رجوع به همین نام در همین لغت نامه و ج 3 ص 331 ریحانه الادب شود
