زیاد بن عمر جرجانی، مکنی به ابوالقاسم شاعر و مادح شمس المعالی قابوس است. تقی اوحدی گفته که از قدماست و زمان آل سامان را دریافته. او راست: علو تختت کفو بختت فری کارت پری یارت گزین مسکن کزین مشگین فرین خوبان معین یزدان. قمری (از ترجمان البلاغه) (مجمعالفصحاء ج 1 ص 477). زیاد بن محمد جرجانی مکنی به ابوالقاسم از سخنوران نامی و از مداحان شمس المعالی است. در قصیده ای در مدح وی می نویسد: بتی که سجده برد پیش روی او بت چین خیال او بود اندر بهشت حورالعین الف بقامت و میمش دهان و نونش زلف بنفشه جعد و برخ لاله و زنخ نسرین بزلفش اندر مشک و بمشکش اندر خم بچینش اندر تاب و بتابش اندرچین میان حلقۀ زلفش معلق است دلم مثال آنکه میان فلک هوا و زمین ز بادۀ لب او تلخی است عهدۀ من روا بود که بود تلخ می به از شیرین خرد ستد ز من او چون شه از معاند جان دلم کشد ز من او چون شه از تف می کین. (لباب الالباب عوفی ج 2 صص 19- 20). وی به سال 403 هجری قمریوفات کرد. (حواشی عروضی ص 28). و رجوع به حدائق ص 25، 38، 75، 108، 109 شود
