محمد بن محمد بن ابی جعفر، مکنی به قطب الدین و قطب المحققین. از اکابر علمای نامی اسلامی است، و در کلمات بزرگان به علامۀ رازی و سلطان المحققین موصوف است. اصل او از ورامین از مضافات ری بوده است و به همین جهت به رازی شهرت یافت. او از شاگردان مبرز علامۀ حلی است و قواعد علامه را به خط خود استنساخ کرد و علامه در پشت همان نسخه به سال 713 هجری قمری در قصبۀ ورامین برای او اجازه نوشت. وفات او در دوازده ذی قعده سال 776 هجری قمری اتفاق افتاد و در مقبرۀ صالحیۀ دمشق دفن شد، سپس وی را به موضعی دیگر نقل کردند. او راست: 1- بحر الاصداف، و این کتاب حاشیه و شرح تفسیر کشاف است. 2- تحریر القواعد المنطقیه، در شرح شمسیه است و به شرح شمسیه مشهور است و بارهادر ایران و غیر ایران چاپ شده است. 3- تحفه الاشراف فی شرح الکشاف، این کتاب در چند مجلد و بزرگتر از بحرالاصداف است. 4- تحقیق معنی التصور و التصدیق، این کتاب در تونس چاپ شده و نسخه ای از آن با شرح محمد بن زاهد هروی در کتاب خانه خدیویۀ مصر موجود است. 5- تقسیم العلم. 6- حاشیۀ قواعد علامه، این کتاب را حواشی قطبیه گویند. 7- شرح الاشارات. 8- شرح مطالع، که کتاب مطالع الانوار قاضی سراج الدین ارموی را در منطق و کلام برای غیاث الدین وزیر شرح کرد. و نام اصلی این شرح لوامع الاسرار فی شرح مطالع الانوار است. قسمت منطق آن بارها در ایران و غیره چاپ شده است. 9- المحاکمات بین شرحی الاشارات، که محاکمۀ مابین دو شرح اشارات فخر رازی و خواجه نصیرالدین طوسی است. (قاموس الاعلام ترکی) (طبقات الشافعیه ج 6) (ریحانه الادب ج 3 ص 304)
