خلیل. از اکابر علمای امامیۀ اواخر قرن 11 هجری و از معاصران شیخ حر عاملی و علامۀ مجلسی و ملا محسن فیض کاشانی و از شاگردان شیخ بهایی و میرداماد است. وی پیش از سی سالگی چندی متولی موقوفات حضرت عبدالعظیم بود. ملا خلیل مسلک اخباری داشت و مجتهدان را سخت انتقاد میکرد. نماز جمعه رادر غیبت امام حرام میدانست و استعمال دخانیات را جائز میشمرد. مناقشات وی با ملامحسن فیض معروف است. از تألیفات اوست: 1- الجمل فی النحو. 2- حاشیۀ شرح شمسیه. 3- حاشیۀ عده الاصول شیخ طوسی. 4- حاشیۀ مجمع البیان طبرسی. 5- رسالۀ حرمت توتون. 6- رسالۀ حرمت نماز جمعه در زمان غیبت امام. 7- رسالۀ قمیّه. 8- رسالۀ نجفیه. 9- رموز التفاسیر الواقعه فی الکافی والروضه. 10- الشافی فی شرح الکافی. 11- شرح کافی عربی. 12- شرح کافی فارسی. وی به سال 1089 هجری قمری در 88سالگی در قزوین وفات یافت و در مدرسه ای که به نام او موسوم است مدفون گردید. (ریحانه الادب ج 3 ص 245)
