ملک الشعراء بهاءالدین احمد بن محمود یکی از کسانی است که از مقابل سیل هجوم مغول در سال 617 هجری قمری از خراسان از راه دریا گریخته و به عدن و مدینه و مکه رفته سپس به بغداد آمده و از آنجا راه بلاد روم را که در این دوره مثل هندوستان غربی پناهگاه فضلای فراری بود پیش گرفته و در ظل عنایات سلطان علاءالدین کیقباد سلجوقی قرار یافته و او و دو تن دیگر از جانشینانش یعنی غیاث الدین کیخسرو (634- 642 هجری قمری) و عزالدین کیکاوس (642- 678 هجری قمری) را مدح کرده و قریب 40 سال مداح این خاندان بوده است. قانعی مدت 40 سال مشغول نظم وقایع سلطنت سلاجقۀروم بوده و کتابی به نام سلجوقنامه منظوم کرده بوده که بالغ بر سی مجلد و سیصدهزار بیت میشده و علاوه برآن کتاب کلیله و دمنه را نیز به نام عزالدین کیکاوس یکی از ملوک سلجوقی آسیای صغیر در بحر تقارب بنظم درآورده است و نسخه ای از آن در کتاب خانه ملک موجود است. وی تا سال 672 در قونیه حیات داشته و از کسانی است که در فوت عارف بزرگ مولوی رومی او را مرثیه گفته اند. (تاریخ مفصل ایران عباس اقبال صص 536- 537)
