زبدۀ امجاد و قدوۀ زهاد بوده گویند در حالت احتضار این رباعی را گفته و جان سپرده است: تعلیم حیاتم سبقی بیش نماند وز دفتر عمرم ورقی بیش نماند ای نفس بهیمی خبرت نیست مگر کز روح طبیعی رمقی بیش نماند. # خواهی که میان خلق قاضی باشی باقی باشی گهی که ماضی باشی با خلق خدا حکم چنان کن که اگر آن باتو کند کسی تو راضی باشی. (آتشکدۀ آذرچ شهیدی ص 138)
