شهاب الدین یا احمد بن شمس الدین بن عمر هندی که در زمان خود ملقب به ملک العلماء بود. از علما وعرفای قرن نهم هجری است. وی فنون شریعت و طریقت را جامع و در شعر نیز ماهر بود. از اشعار اوست که به یکی از حکام نوشته و کنیزکی از وی درخواست کرده است: این نفس خاکسار که آتش سزای اوست پرباد گشت و لایق بی آب کردن است یک کس چنان فرست که پا بر سرم نهد ریزم همه منی و تکبر که در من است. تألیفاتی دارد. او راست:1- ارشاد النحو. 2- بحر مواج در تفسیر قرآن به فارسی. 3- بدیع البیان در علم بلاغت. 4- شرح قصیدۀ بانت سعاد که به مصدق الفضل معروف و در حیدرآباد هند چاپ شده است. 5- شرح کافیه. 6- مناقب السادات. وی به سال 848 یا 849 هجری قمری در جونفور (جونپور) یکی از شهرهای هند وفات یافت. (هدیه الاحباب ص 262) (قاموس الاعلام ج 4 ص 2884) (معجم المطبوعات ص 190) (ریحانه الادب ج 2 ص 358). و رجوع به احمد بن شمس الدین شود
