ابن احمد بن موفق لورقی، ملقب به علم الدین و مکنی به ابومحمد. به سال 575 هجری قمری تولد یافت و به سال 661 وفات کرد. پیشوای علوم و ادبیات عرب و عالم به قرآن و قرائت بود. در کودکی در اندلس به تحصیل دانش پرداخت و در راه فراگرفتن علوم و فنون مختلف جد و جهدی بلیغ مبذول داشت تا از هر علم و دانش بهرۀ کافی برگرفت. وی به سال 601 هجری قمری به مصر رفت و قرآن را در آنجا پیش جماعتی از دانشمندان قرائت کرد و به سال 603 هجری قمری به دمشق سفر نمود. تألیفاتی دارد و از اوست: 1- شرح المفصل زمخشری به نام المفصل در ده مجلد. 2- شرح قصیدۀ شاطبی. 3- شرح مقدمه جزولی در دو مجلد. (معجم الادباء چ 2 ج 6 ص 152) (کشف الظنون ج 2 ص 1775 و 1800). وی بر ابوالحسن بن شریک و محمد بن نوح غافقی و تاج کندی و ابوالبقاء و ابن خضر وجز ایشان قرائت کرده است. عماد یابسی و جز او از اوروایت دارند. (روضات چ 2 ص 505). تاریخ تولد وی را در حدود 561 هجری قمری نوشته است. رجوع به بغیه الوعاه ص 375 و نفح الطیب ج 1 ص 351 و غایه النهایه ج 2 ص 15 و الکتبخانه ج 4 ص 91 و الاعلام زرکلی چ 2 ج 6 ص 6 شود
