امیر، ابن امیرسید جنابذی است، طبع نیک دارد در این اوقات (دوران مؤلف مجالس النفائس) در صفت بهار مثنوی ابداع کرده، و از آنجا بسیار قوت طبع او فهم میشود. این اشعار در وصف بهار از اوست: صنوبر زده شانه گیسوی خویش کشیده دل عالمی سوی خویش عیان شاخ گل زآب صافی ضمیر چو قد بتان در قبای حریر قد سرو و آب از درخشندگی بود خضر و سرچشمۀ زندگی. (ترجمه مجالس النفائس چ بانک ملی ص 6، 7، 8، 139، 140). رجوع به قاسمی گنابادی شود
