از شاعران عصر صفوی است. مؤلف مجمع الخواص نویسد: شخصی شاعرپیشه و اهل است و محسنات زیادی دارد. طبعش خوب است و این ابیات بدو نسبت میدهند: بهار عیش و طرب خرم از مصیبت ماست که زهرخوردۀ عشقیم و مرگ راحت ماست شب وصال تو پروانه سان بسوزد گر فرشته پر زند آنجا که شمع خلوت ماست جنون نگرکه چو طغیان نماید آتش رشک هزار برق بلا یک شرار غیرت ماست. (از مجمعالخواص ص 294)
