خراسانی. هدایت نویسد: حکیم محمد بن عمر استادی است بی قرین وعدیل و شاعری است بی نظیر و بدیل، مداح سلطان غیاث الدین محمد بوده است. در زمان آل سلجوق در خراسان مشهور و معروف اهل کمال بوده و مداحی محمد بن سام مینموده است. از اشعارش جز اندکی نمانده و از آنجمله است: همه عقیق لب و سروقد و نرگس چشم همه سمنبر و گل عارض و بنفشه عذار گمان بری که بهی هست گوی زراندود بر او ز صندل سوده نشسته گرد و غبار چو مهره های زمرد میان زر سبیک بود پدید رخ سیب سبز از اشجار... (از مجمعالفصحاء ج 1 ص 380)
