فرانسیس. فیلسوف انگلیسی (1561- 1626 میلادی) و از رجال انگلستان. پدرش از اطرافیان ملکۀ الیزابت بود. خودش در 1584 میلادی به عضویت پارلمنت رسید، ولی مخالفتش با برنامۀ مالیاتی الیزابت پیشرفت سیاسی او را بتأخیر انداخت، و فقط در نتیجۀ مساعی ’ارل آواسکس’ بود که ملکه حاضر شد او را بعنوان عضو غیررسمی ’شورای دانایان’ بپذیرد. معذلک در محاکمۀ ’ارل آواسکس’ سعی بسیار مبذول کرد تا ’ارل’ محکوم به خیانت گردید. در سلطنت جیمز اول بسرعت ترقی کرد و در 1618 میلادی بارون و در 1621 میلادی لقب وایکانت و منصب لرد چانسلر یافت. در همین سال متهم به قبول رشوه در مقام لرد چانسلری گردید، و به این امر اعتراف کرد. و به چهل هزار لیره جریمه و طرد از دربارو سلب صلاحیت از خدمات دولتی و حبس در برج لندن محکوم گردید. اگرچه شاه مجازاتش را بخشید وی انزوا گزید و به نوشتن پرداخت. بیکن علی رغم مفاسد اخلاقیش فیلسوفی بزرگ و نویسنده ای توانا بود. بزرگترین خدمت وی به فلسفه تدوین و استوار ساختن و ترویج روش استوار در علوم تجربی بود. اثر معروفش کتاب: اینستا و راتیوماگنا (احیاءالعلوم کبیر) است که فقط به اتمام دو جلد آن موفق شد یکی پیشرفت دانش (1605 میلادی) و دیگری ارغنون نو (1620 میلادی) (بجای ارغنون ارسطو). اگر بیکن شخصاً کشف و اختراعی ندارد در بسط علوم تجربی در انگلستان ودر وارد کردن اروپائیان در تجدد علم و فلسفه تأثیری عظیم داشته است. از آثار دیگرش مقالات (1597 میلادی) است که در ادبیات مقامی ممتاز دارد. در کتاب دیگرش بنام ’آتلانتیس نو’ (1627 میلادی) مدینۀ فاضله ای را مبتنی بر اصول علمی شرح میدهد. بعضی معتقدند که اشعار و نمایشنامه هایی که معمولاً به شکسپیر نسبت داده میشود در واقع از بیکن بوده است. (از دائره المعارف فارسی)
