محمد بن علامۀ حلی، گاه او را به لقب فخرالاسلام، فخرالدین و رأس المدققین هم خوانده اند. از اعاظم و محققان علمای امامیه و از ثقات و مدققین فقهای شیعه و جامععلوم عقلی و نقلی بوده است. و پدر وی با آن همه عظمت و دانش او را بسیار تمجید کرده و در دیباچۀ بسیاری از مصنفات خود نام او را آورده است. در مجالس المؤمنین از حافظ ابرو نقل است که وقتی فخرالمحققین با پدرش به خدمت سلطان محمد خدابنده آمد جوانی دانشمند، بزرگ، نیکواخلاق و پسندیده خصال بود. تألیفات فخرالمحققین بدین قرار است: 1- ایضاح الفوائد فی شرح مشکلات القواعد که آن را به دستور پدر خود تصنیف کرده است و به قول شیخ بهایی نظیر آن در فقه استدلالی تألیف نشده است. این کتاب تا باب نکاح در زمان خود علامه و بقیه بعد از مرگ او تألیف شده است. 2- تحصیل النجاه، که موضوع آن اصول دین است. 3- ثبات الفوائد فی شرح اشکالات القواعد، که همان ایضاح الفوائد است، نخست آن رابدین اسم خوانده و سپس نامش را به ایضاح تبدیل نموده است. 4- جامع الفوائد، فی شرح خطبه القواعد که تنها خطبۀ قواعد علامه را شرح داده است. 5- حاشیه ای بر ارشاد الاذهان علامه. 6- حاشیه ای بر قواعد علامه، و آن غیر از ایضاح مذکور در فوق است. 7- شرح مبادی الاصول علامه. 8- شرح نهج المسترشدین علامه. 9- غایهالسؤل فی شرح تهذیب الاصول علامه. 10- الکافیه الوافیه، در علم کلام. 11- منبع الاسرار. وفات فخرالمحققین شب جمعه پانزدهم جمادی الاّخرۀ سال 771 هجری قمری در سن هشتاد ونه سالگی بوده است. (از ریحانه الادب ج 3 صص 197- 199)
