پارسی میانه یا فارسی میانه، زبان ایرانی است که در دورۀ اشکانی و ساسانی در ایران رایج بوده و واسطۀ زبانهای پارسی باستان و پارسی نو است. میان زبان فارسی میانه که معمولاً آن را پهلوی خوانند و فارسی نو که زبان رایج کنونی است زبان دیگری فاصله نیست. دورۀ رسمی این زبان نهصد سال است، یعنی از سال 250 قبل از میلاد با سر کار آمدن نخستین اشک، سرسلسلۀ اشکانیان که از پارت (خراسان) برخاست، تا 651 میلادی (31 هجری قمری) که سال کشته شدن یزدگرد سوم آخرین پادشاه دودمان ساسانی است که از فارس بودند. به این مدت باز باید چند قرن دیگر افزود زیرا در قرن سوم و چهارم هجری نیز چند کتاب بسیار گرانبها به زبان پهلوی نوشته شده و امروز از اسناد خوب و پرمایۀ این زبان به شمار میرود. از قرن پنجم و ششم هجری و یا پیش تر هم نوشته هایی به زبان پهلوی به ما رسیده اما سستی و نادرستی آنها گویای ساختگی بودن آن است... از پهلوی اشکانیان (250 قبل از میلاد تا 224م.) که دورۀ آن بیش از 470 سال است، جز نام چند کس و چند نوشتۀ کوتاه سند کتبی نداریم. آنچه امروز از این زبان در دست داریم از روزگار ساسانیان یا از قرون اول هجری است. این آثار عبارتست از سنگ نبشته ها و سکه ها و نگین ها و مهرها و ظرفها و کتابها، و گمان نمیرود کمتر از ده هزار لغت غیرمکرر در آنها به کار رفته باشد، و این خود گنجینۀ گرانبهایی است. (از مقدمۀ پورداود بر برهان قاطع چ معین صص هفت - نه). رجوع به پهلوی، پارسی و فارسی و زبان فارسی شود
