شاعر هرات بود. وجه تسمیۀ او به ’قافیه’ این بود که غزل یا قصیده ای را بدون توجه به قافیه میسرود و اگر شخص دیگری قافیه ای پیدا میکرد که او نگفته بودبا زر آن را میخرید و در شعر خود داخل میکرد. دو بیت زیر از اشعار او در مدح خواجه حبیب الله ساوجی است: خواجۀ عالی گهر بنشسته با نور صفا جامۀ آب نباتی در برش ابر سفید آدمی از ساوه خیزد وز هری بغض و حسد عودی تر از جنابد سیب از بشر سفید. ظاهراً در جنابد (گناباد) امرود را عودی میگویند و ’بشر’ دهی در خراسان است. (از تحفۀ سامی ص 161)
