منصور. وی نوادۀ میر غیاث الدین منصور دشتکی فارس است، و از طرف مادر خواهرزادۀ علامی میرزامحمدزمان مشهدی است. وی شوخ طبع بود، به اصفهان رفت و پس از آن به هند مسافرت کرد. این اشعار از اوست: نمیماند سیاهی در دوات دیده آهو را اگر دیباچه بنویسم بیاض گردن او را. در این صحرا ندارد شکوه از صیاد نخجیرش ز خونگرمی گذارد دست بر دل پنجۀ شیرش نمی افتد به دام حیرت از شوخی خرام او کشد نقاش اگر بر صفحۀ آیینه تصویرش. سبحۀ بیطاقتان را جز دل صد چاک نیست حلقۀ ذکری بغیر از حلقۀ فتراک نیست هر کسی را از دری دولت نمایان میشود میکشان را برگ سبزی غیر برگ تاک نیست. (از تذکرۀ نصرآبادی ص 99 به اختصار)
