یا غزوۀ غابه. این غزوه در ربیع الاول سال ششم هجرت واقع شد. عیینه بن حصن فزاری با گروهی از سواران بر شتران شیرده رسول خدا حمله کرد و آنها را به غارت برد و چوپان او را کشت. رسول اکرم از مدینه بیرون آمد مقداد و گروهی از مسلمانان با او بودند. عده ای از کافران به دست مسلمانان کشته شدند و از اینان محرز بن نضله به قتل رسید. سلمه بن اکوع دنبال آنان میرفت و تیر می انداخت و میگفت: و انا ابن الاکوع الیوم یوم الرّضّع. تا آنکه ایشان به غار ذی قرد که در آن آب بود فرودآمدند ولی نتوانستند آب بخورند و رسول خدا با همراهان خود فرارسیدند و در همین محل فرودآمدند. در این جنگ ابن الاکوع رشادت بسیاری ازخود نشان داد و همو بود که شتران به غارت رفته را بازگرفت و در همین غزوه بود که ندا زدند: ’یا خیل اﷲ ارکبی’ و پیش از این چنین ندا نزده بودند. (از الطبقات الکبری و کامل ابن اثیر به اختصار). برای تفصیل رجوع به الطبقات الکبری چ بیروت 1376 هجری قمری ج 2 صص 80- 84 و کامل ابن اثیر جزء2 صص 90- 91 و امتاع الاسماع مقریزی صص 257- 264 و رجوع به ذی قرد و غابه شود
