نام شریفش ابوالمعالی، از نواحی شهر مذکور (لاهور) بود و در آنجا به ذوق و حال شهرت داشت و عاشقی دردمند و سالکی پایه بلندبود این دو بیت ازوست: آنچه ما زآن جان و جانان دیده و دانسته ایم بهر گفتن نیست بهر دیدن و دانستن است. مقیم کوی فنا بودنم از آن هوس است که با توشرکت من در وجود بی ادبی است. (ریاض العارفین ص 119)
