ابن ابراهیم بن محمد بن محمد بن احمد بن علی بن حسین بن علی بن حمزه بن یحیی بن حسین علوی کوفی بغدادی زیدی، مکنی به ابوالبرکات. فقیه و محدث و مفسر و مقری و لغوی و ادیب و نحوی بود که نسبش به امام علی بن ابی طالب (ع) می رسد. وی در سال 442 ه. ق. در کوفه متولد شد و در این شهر و در بغداد تحصیل علم کرد، سپس به بلاد شام سفر کرد و زمانی در دمشق و حلب سکونت اختیار کرد و در هفتم شعبان سال 539 ه. ق. درگذشت. او راست: شرح اللمع ابن جنی، در نحو. (از معجم المؤلفین و الاعلام زرکلی). رجوع به مآخذ ذیل شود:المنتظم ج 10 ص 112. میزان الاعتدال ج 2 ص 249. انباءالرواه ج 2 ص 324. البدایه ج 12 ص 219. نزههالالباء ص 478. لسان المیزان ج 4 ص 280. بغیهالوعاه ص 359. شذرات الذهب ج 4 ص 132. طبقات المفسرین ص 26. تاج التراجم ص 35. کشف الظنون ص 1562. اعیان الشیعه ج 2 ص 216
