ابن حمزه بن میمون، از فرزندان عکرمه مولای ابن عباس. نام او در ’معجم المؤلفین’ بصورت عماره بن حمزه بن مالک بن یزید بن عبدالله ، مولای عباس بن عبدالملک، و در معجم الادباء به کسر اول آمده است. وی نویسنده و شاعر و شخصی زیرک بود و منصور و مهدی خلفای عباسی او را احترام و اکرام بسیار میکردند. و درباره کرم او اخباری عجیب نقل میشود. او در سال 156 ه. ق. والی فارس در خوزستان و در سال 158 ه. ق. عامل خراج در بصره بود. او راست: 1- دیوان رسائل. 2- رسالهالخمیس. 3- الرساله الماهانیه.. رجوع به مآخذ ذیل شود: ارشاد الاریب ج 6 ص 3، النجوم الزاهرۀ ابن تغری بردی ج 2 ص 164، ثمارالقلوب ثعالبی ص 159، الشعور بالعور، رغبهالاّمل ج 8 ص 144، معجم المؤلفین ج 7 ص 268، الفهرست ابن الندیم ج 1 ص 118، معجم الادباء یاقوت ج 15 ص 242، معجم الانساب زامباور ص 64 و حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 235
