فضل الله بن علأالدین طوسی مشهدی، ملقب به عمادالدین. از عرفای عهد شاه اسماعیل صفوی. وی از مریدان حاج محمد خبوشانی، مشهور به مخدوم اعظم (متوفی 937 هجری قمری) بوده است و در اندک زمانی در طریق تصوف پیش رفته از مشایخ بزرگ شد و از پیر خود اجازۀ ارشاد داشته و شرحی بر لوایح عبدالرحمان جامی نوشته است. شهادت او بنابر نقل قاضی نورالله در سال 914 هجری قمری در مشهد در حال حیات مرشدخود بود و در همان شهر دفن گردید. از اشعار اوست: بر درگه دوست تحفه جز جان نبری دردت چو دهند نام درمان نبری بی درد ز درد عشق نالان گشتی خاموش، که عرض دردمندان نبری. (ازریحانه الادب ج 3 ص 501 از ریاض العارفین ص 200 و اواسط مجالس المؤلفین) محمد بن علی بن حمزۀطوسی مشهدی، مکنی به ابوجعفر و ملقب به عمادالدین ومشهور به عماد طوسی و ابن حمزه. از علمای امامیۀ قرن ششم هجری قمری رجوع به عماد طوسی و ابن حمزه شود
