ابن محمد بن حبیب بصری. مشهور به ماوردی و مکنی به ابوالحسن. فقیه و اصولی و مفسر و ادیب بود. وی در سال 364 هجری قمری متولد شد و در بصره و بغداد تحصیل علم کرد سپس امر قضاء را در بسیاری از شهرها به عهده گرفت و نزد پادشاهان آل بویه مقام و منزلتی داشت و در ربیع الاول سال 450 (یا آخر سال 450) در بغداد درگذشت و در مقبرۀ باب الحرب دفن شد. او راست: 1- الاحکام السلطانیه. 2- ادب الدین و الدنیا. 3- تفسیر القرآن الکریم. 4- الحاوی الکبیرفی فروع الفقه الشافعی، در مجلدات متعدد. 5- قوانین الوزاره. (از معجم المؤلفین). صاحب معجم المؤلفین به مآخذ ذیل نیز اشاره کرده است: سیرالنبلاء ذهبی ج 11 ص 162. الطبقات ابن صلاح ص 70. طبقات الشافعیۀ اسنوی ص 156. مناقب الشافعی و طبقات اصحابه من تاریخ الذهبی ص 131. فهرس المؤلفین بالظاهریه. الوافی صفدی ج 12 ص 154. تاریخ بغداد خطیب بغدادی ج 12 ص 102. وفیات الاعیان ابن خلکان ج 1 ص 410. الانساب سمعانی ص 504. معجم الادباء یاقوت ج 15 ص 52. طبقات الشافعیۀ سبکی ج 3 ص 303. المنتظم ابن جوزی ج 8 ص 199. لسان المیزان ابن حجر ج 4 ص 260. النجوم الزاهرۀ ابن تغری بردی ج 5 ص 64. تاریخ دوله سلجوق اصفهانی ص 22. شذرات الذهب ابن عماد ج 3 ص 285
