ابن عثمان بن عمر بن صالح دمشقی شافعی. مشهور به ابن صیرفی و مکنی به ابوالحسن و ملقب به علاءالدین. فقیه و اصولی و محدث و خطیب قرن نهم هجری قمری بود. وی در سال 773 یا 778 هجری قمری در دمشق متولد شد و پس از مدتی تحصیل به قاهره رفت و سپس به دمشق بازگشت و در جامع بنی امیه به تدریس پرداخت و نیز در شامیۀ برانیه و در دارالحدیث اشرفیه تدریس کرد. و در یازدهم رمضان سال 844 هجری قمری درگذشت و در مقابر صوفیان دفن گردید. او راست: 1- تهذیب ذهن الفقیه الساری لما وافق مسائل المنهاج من تبویب البخاری. 2- زادالسائرین و نزههالناظرین فی فقه الصالحین، در 4 مجلد. 3- کتاب خطب. 4- نتائج الفکر فی ترتیب مسائل المنهاج علی المختصر، در 4 مجلد. 5- الوصول الی مافی الرافعی من الاصول. (از معجم المؤلفین). صاحب معجم المؤلفین به مآخذ ذیل نیز اشاره کرده است:فهرس مخطوطات الظاهریه. الضوءاللامع سخاوی ج 5 ص 259. الدارس نعیمی ج 1 ص 43. شذرات الذهب ابن عماد ج 7 ص 252. ایضاح المکنون بغدادی ج 1 ص 341. کشف الظنون حاجی خلیفه ص 945. هدیه العارفین بغدادی ج 1 ص 732
