ابن محمد بن سهل صائغ دینوری. مکنی به ابوالحسن. وی از بزرگان مشایخ تصوف در اواخر قرن سوم و نیمۀ اول قرن چهارم بود. مولد و منشاء وی در دینور بود و زمان المقتدر باللّه عباسی را دریافت. او نزد شیخ ابوجعفر صیدلانی تلمذ کرد و خود استاد شیخ ابوالحسین قرافی و ابراهیم برقی و ابوعثمان مغربی بود. وی در اواخر عمر به مصر رفت و در سال 331هجری قمری در آنجا درگذشت. او را کرامات بسیاری است که یکی از آنها در صفهالصفوه منقول است. (از نامۀ دانشوران ج 3 ص 31) (صفهالصفوۀ ابن جوزی ج 4 ص 60)
