ابن عبدالعزیز بن حسن بن علی بن اسماعیل جرجانی شافعی، مکنّی به ابوالحسن. فقیه و ادیب و شاعرو مورّخ و مفّسر و خطّاط و نویسنده بود. وی در زمان صاحب بن عباد عهده دار امر قضاء در ری بود و در همین شهر در 23 ذی حجۀ سال 392 و یا به قولی در 366 هجری قمری درگذشت. و جسد او به جرجان منتقل شد. او راست: 1- تفسیر القرآن المجید. 2- تهذیب التاریخ. 3- کتاب فی الوکاله. 4- الوساطه بین المتنبی و خصومه. و نیز او را دیوان شعری است. (از معجم المؤلفین بنقل از سیرالنبلاء ذهبی ج 11 ص 5. الوافی صفدی ج 12 ص 97. طبقات الفقهاء شیرازی ص 101. مناقب الشافعی و طبقات اصحابه من تاریخ الذهبی ص 95. فهرس المؤلفین بالظاهریه. الفهرست ابن الندیم ج 1 ص 167. وفیات الاعیان ابن خلکان ج 1 ص 408. تاریخ جرجان سهمی ص 277. طبقات الشافعیۀ سبکی ج 2 ص 308. معجم الادباء ج 14 ص 14. شذرات الذهب ابن عماد ج 3 ص 57. مرآهالجنان یافعی ج 2 ص 386. کشف الظنون ص 782 و سایر صفحات. کنوزالاجداد محمد کردعلی ص 164. الحیاهالادبیۀ محمد عبدالمنعم خفاجی ص 368. هدیهالعارفین ج 1 ص 684). و نیز رجوع به ابوالحسن علی بن عبدالعزیز فقیه شود
