به فارسی سقز و به اصفهانی قندرون نامند. و آن صمغ درخت بطم است. در آخر دوم گرم و خشک و محلّل و ملطف و مدرّ بول و مقوی هاضمه، و به اتفاق حکمای یونان و روم در جمیع افعال بهتر از مصطکی است. و خوردن آن با عسل جهت زخمهای باطنی، و با سندروس و زردۀ تخم مرغ نیم برشته جهت شکستگی اعضاء بهتر از مومیایی است. و چون یک وقیه از آن را با دو وقیه پیه گردۀ بز مخلوط کرده و دو سه شب وقت خواب بخورند جهت خفقان و سرفۀ رطبی مفید است. و ضماد آن برای کجی ناخن و درد اعضا و شقاق مزمن مفید است، مخصوصاً اگر با قدری شنجرف آمیخته باشد. و تضمید علک البطم جهت تنقیۀ زخمها و گوشت آوردن و جذب خار و پیکان و رطوبات غایره از بدن، و با روغن زیتون جهت تحلیل ورمها و شکاف عضل و قوی کردن عصب نافع است. و خاییدن آن جهت بلغم دماغی و تحلیل رطوبت معده و پاک کردن حلق از اخلاط لزج مفید است. اما برای محرورین و گرم مزاجان مضر است، و دوای آن سکنجبین است. و گویند اعصاب را نیز مضر است و مصلح آن عسل است. (از تحفۀ حکیم مؤمن) و نیز رجوع به صمغالبطم شود
