محمدباقر بن محمداکمل، معروف به آقای بهبهانی، و استاد اکبر، و مروح ملت، و سیدالبشر، و علامۀ ثانی، و محقق ثالث. او از شاگردان سیدصدرالدین قمی بود. پدرش نیز از فضلای عصر خودو از شاگردان شیخ جعفر قاضی و ملا میرزا شیروانی و علامه مجلسی بود. مادرش دختر نورالدین بن ملا محمدصالح مازندرانی است و جدۀ پدری مادرش عالمۀ فاضله آمنه بیگم دختر مجلسی اول و خواهر مجلسی ثانی است، ازین رو از اولی به جد و از دومی به خال تعبیر میکند. ولادتش به اختلاف روایت در سال 1116 یا 1117 یا 1118 هجری قمری در اصفهان بود. و مدتی در بهبهان سکونت کرده و اخیراً در کربلای معلی اقامت گزید. وفات او در سال 1205 یا1206 یا 1208 هجری قمری است، و در حرم مطهر سیدالشهداء مدفون گشت. از وی پرسیدند که به چه وسیله بمراتب عالیۀ علمیه ارتقا جستی ؟ فرمود که در نفس خود چیزی سراغ ندارم که مایۀ استحقاق من باشد، جز اینکه خودم را لاشی ٔ محض پنداشتم و در شمار موجودات نیاورده، و در تعظیم و توقیر علما و ذکر خیر ایشان و محترم داشتن اسامی ایشان جدّی وافی بکار برده و تا آنجا که مقدور بود در تحصیل علم و دانش فروگذاری نکردم. تألیفات وی عبارتست از: 1- ابطال القیاس. 2- اثبات التحسین و تقبیح العقلیین. 3- الاجتهاد و الاخبار، در رد اخباری. 4- احکام العقود. 5- الاستصحاب. 6- اصاله البراءه. 7- اصاله الصحه فی المعاملات و عدمها. 8- اصول الاسلام و الایمان. 9- الامامه. 10- التحفه الحسینیه. 11- التعلیقه البهبهانیه. 12- التقیه. 13- حاشیۀ ارشاد علامه. 14- حاشیۀ تهذیب علامه. 15- حاشیۀ شرح ارشاد اردبیلی. 16- حاشیۀ مدارک. 17- حاشیۀ مسالک. 18- حاشیۀ معالم. 19- حاشیۀ وافی. 20- شرح مفایخ الکلام. 21- مصابیح الظلام... (از ریحانه الادب ج 1 ص 22 از مستدرک الوسائل و روضات الجنات، قصص العلماء، هدیهالاحباب)
