خواجه عصمت، نام او خواجه عصمهالله بخاری، مشهور به خواجه عصمت است. وی شاعری ایرانی بود و در عهد تیموری میزیست. در نظم اشعار پیرو امیرخسرو دهلوی بود و مضامین و معانی او را عیناً در اشعار خود نقل میکرد. یکی از فاضلان درباره او چنین گفته است: میرخسرو را علیه الرحمه شب دیدم بخواب گفتمش: عصمت تو را یک خوشه چین خرمن است شعر او چون بیشتر از شعر تو شهرت گرفت ؟ گفت: باکی نیست شعر او همان شعر من است. عصمت قصیده ای در رثای امیر تیمور ساخته است به مطلع ذیل: ای فلک خرگاه ویران کن که سلطان غایبست تخت گو بر خاک بنشین، چون سلیمان غایبست. میرزا خلیل سلطان بجهت این قصیده او را انعام و احسان فراوان کرد. وفات خواجه عصمت بسال 829 ه. ق. رخ داد. (از فرهنگ فارسی معین). و رجوع به رجال حبیب السیر و مجالس النفائس شود
