ملاعبدالواسع خلف ملا کلبعلی همدانی، اما خود در اصفهان متولد شده باعتدال آب و هوای آن دیار خلدآثار نهال قامتش تربیت یافته خود را اصفهانی میدانست، نظر بفطرات اصلی در اوایل سن اکثر علوم رسمی دیده و در اکثر فنون حکمت خصوص ریاضی مهارت داشته و بعلت وسعت مشرب و حداثت ذهن گاهی شوخیها که دون مرتبۀ کمالات او بوده ازو سر میزده غرض شیرین زبان و رفیقی مهربان گاهی بنظم ابیات عاشقانه میپرداخته، در سنۀ 1173 هجری قمری در بیست وهفت سالگی بلبل روحش بگلزار جنان آشیان ساخت، این مصراع تاریخ فوت اوست که جناب سعادت مآب رفیق گفته: ’بنومیدی ز دنیا رفت عبدالواسع دامی’ غرض این چند شعر ازو نوشته شد، اللهم اغفر له و لنا و لجمیع المؤمنین، غزلیات: بکس وصال تو زیبا صنم نخواهد ماند بمن نماند و باغیار هم نخواهد ماند، دگرانت نگرانند و من دل نگران نتوانم نگرم بر تو ز بیم دگران رخ به پیران و جوانان بنما تا گسلند پدران از پسران و پسران از پدران، بدیر و کعبه دعوی تمامی مشنو از یاران که نه مستند مستان ونه هشیارند هشیاران، بدستی جام و دستی خنجرش بین شراب از خون من در ساغرش بین، حال هیچ آشنا نمی پرسی یا همین حال ما نمی پرسی، اکنون که از دور سپهر آمد بهار و رفت دی ساقی بیاور جام می مطرب برآور بانگ نی کو محرمی کز مرحمت گاه آورد گاهی برد مکتوبی از وی سوی من پیغامی از من سوی وی، (آتشکدۀ آذر چ شهیدی ص 378 و 379)
