ابن عبد الرحمان شافعی اشعری. ادیب، نحوی و لغوی است. از پیشوایان نحو و عربیت است. وی علم معانی و بیان را بنیان گذارد و تألیفات بسیار دارد از جمله: اسرار البلاغه در معانی و بیان. اعجاز القرآن (صغیر). اعجاز القرآن (کبیر). التلخیص در علم معانی. الجمل. دلائل الاعجاز. شرح الفاتحه. العروض. العمده فی الصرف. العوامل المائه المفتاح فی شرح الصحاح. و المقصد. وی اشعاری نیز سروده است و به سال 471 هجری قمری به جرجان درگذشت. (از الاعلام زرکلی) (از روضات الجنات ص 443) (از ریحانه الادب)
