عبدالقادربن علی بن یوسف، مکنی به ابومحمد، امام دانشمند، محدث و مفسر صوفی و آشنابه تمام دانشهای زمان بود که تمام بزرگان مغرب (کشورهای شمال افریقا) بر بزرگی او متفق اند، از کودکی نامش بر زبانها بود و سپس آوازۀ شهرت او در سراسر کشورهای اسلامی پیچید، از هر طرف مردم بر او گرد آمدند وشمارۀ شاگردانش رو به فزونی نهاد، از آثار او این چند کتاب مشهور است: 1 - الاجوبه الکبری، 2 - حاشیه علی صحیح البخاری، 3 - رساله فی امامه العظمی، 4 - فقیهیّه، 5 - نظم العمل، زندگی او را میان سالهای 1007 و 1091 میلادی نوشته اند، (از معجم المطبوعات ج 2 ستون 1430)
