شیخ عبدالغنی بن اسماعیل بن عبدالغنی بن اسماعیل بن احمد بن ابراهیم، معروف به نابلسی (1050- 1143 هجری قمری) ازشاعران متصوف و مصنفان فراوان اثر دمشق است. به دمشق ولادت یافت و در دوازده سالگی پدرش درگذشت. پس از تحصیل فقه و اصول و حدیث و معانی و بیان، بکار تدریس و تألیف پرداخت و در مباحثی از قبیل تصوف، سفرنامه، علوم ادبی، لغت، شعر و منطق آثاری از خود به جای گذاشت، وی حنفی مذهب بود و به دلالت سیدعبدالرزاق گیلانی بطریقت نقشبندی قادری درآمد و در کتب محی الدین عربی و دیگر کتب صوفیه به تحقیق و مطالعه پرداخت. مردی کثیرالسفر بود، سفری به بغداد کرد و روزگاری را در آنجا گذرانید و از آن پس در لبنان و قدس و خلیل و مصر و حجاز و طرابلس سیر و سیاحتی کرد و سرانجام به دمشق بازآمد و در صالحیۀ دمشق مقام کرد و به سال 1143 هجری قمری در همانجا درگذشت. برای اطلاع بیشتر از احوال وآثار وی رجوع شود به دائره المعارف اسلام، سلک الدرر ج 3 ص 30، تاریخ الجبرتی ج 1 ص 154، معجم المطبوعات ص 1832، قاموس الاعلام ج 5 ص 3080 و ریحانهالادب ج 4 ص 139
