ابن حسین بن یحیی مخزومی بصری، مکنی به ابومحمد. وی در بصره متولد شده و در ری سکونت داشته است. او بر بیشتر شاعران عصر برتری دارد و از شاعران عراق در ردیف ابن نباته و ابن بابک و از شاعران جبل برابر با رستمی و خازن است. او را تصنیفاتی است که از آن جمله میتوان کتاب فتق الکمائم فی تفسیر شعر المتنبی را نام برد. طاهر در ری زندگانی را بدرود گفته است دید چشم او خوب نبود و روزی به درد چشم مبتلا شد والی منبج به او گفت ای ابوالغوث، نزدیک است کور شوی و اگر به کوری مبتلا گردی چه خواهی کرد؟ گفت ای امیر! آن وقت بر سر گورتو قرآن خواهم خواند. والی مزبور از سرعت جواب و ظرافت گوئی او در شگفت شد. از اشعار او شاهکارهائی که بمنزلۀ سحر است برگزیده ام و از آن جمله منتخبات ذیل است که از نیکوترین و بدیعترین اشعار بشمار میرود: نفسک لاتعطیک کل الرضا فکیف ترجو ذاک من صاحب اجل مصحوب حیوه صفت فهل خلت من هرم عائب و در این معنی شاعری بر او سبقت نجسته است: العیب فی الخامل المغمور مغمور وعیب ذی الشرف المذکور مذکور کفوفه الظفر تخفی من مهانتها و مثلها فی سواد العین مشهور و چه شعری ملیح و شیوا در غزل گفته است: عرضت قلبی للحتوف بعارض کالورد نداه الصباح بطله متوشحا زغب العذار کانما القی علیه الصدغ سمره ظله و این شعر را درباره کسی سروده است که از لحاظ رتبه فروتر از وی بوده و بر او پیشی جسته است: جل قدری و خس ّ قدر زمانی فانا العضب فی یمین الاشل و در وصف دنیا گوید: اذا تبرجت الدنیا فعاهره خضابها دم من تصبی فتعتال کانها حیه راقت منقشه ولان ملمسها والسم قتال مضمون آن را از گفتارامیرالمؤمنین علی بن ابیطالب رضی الله تعالی عنه گرفته است که میفرماید: الدنیا کالحیه لین مسها قاتل سمها یحذرها العاقل و یهوی الیها الجاهل. و درباره تصوف گوید: لیس التصوف ان یلاقیک الفتی و علیه من نسج النحوس مرقع بطرائق سود و بیض لفقت و کانه فیها غراب ابقع ان التصوف ملبس متعارف یخشی الفتی فیه الاله و یخشع (از تتمه الیتیمه ج 1 به اختصار ص 20 و 21). و رجوع به تاریخ جهانگشای جوینی ج 2 حاشیه ص 268 شود
